Architektura polskiego dworku
Polski dworek należy do największych osiągnięć polskiej architektury. Doskonalony przez kolejne pokolenia polskich budowniczych stał się przykładem doskonałego połączenia piękna z użytecznością. Przez długie wieki dworek był budowany z drewna. Było to najczęściej bardzo trwałe drewno dębowe i modrzewiowe. Podmurówkę stosowano od szesnastego wieku, najczęściej wykorzystując kamienie polne. Budowany najczęściej na lekkim wzniesieniu był otoczony starymi drzewami, najczęściej lipami. Do domu wchodziło się przez ganek, przykryty daszkiem, wsparty na prostych kolumnach. Długa sień biegła przez cały dom, symetrycznie rozdzielając dom na idealnie równe połowy. Wyjście najczęściej prowadziło do ogrodu lub parku. Po obu stronach sieni mieściły się pomieszczenia dla domowników, gości i służby. Najważniejsza i najbardziej paradna była izba stołowa zwana też jadalną, ozdabiana portretami przodków, bronią, kilimami i bogato tkanymi dywanami. Wieszano również herb rodowy. Dookoła izby biegły drewniane ławy. Z biegiem lat proste ławy były zastępowane intarsjowanymi meblami, a nawet dość drogimi meblami gdańskimi. Stropy były drewniane, odkryte. Czasami ozdabiano je porożami, w kuchni, obowiązkowo wiązkami ziół. W dworku było miejsce na dużą kuchnię z spiżarnią i pokoje służby. Właściciele dworów swój azyl znajdowali na piętrze.
