Szacuje się, że na terenie Polski znajduje się 15 466 tys. azbestu. Największe ilości wyrobów azbestowych zlokalizowane są w województwach mazowieckim i lubelskim, najmniejsze w województwie lubuskim i opolskim. W Polsce około 90% azbestu stosowano do produkcji wyrobów azbestowo-cementowych. Najwięcej azbestu zużyto w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku, około 60 tys., w latach osiemdziesiątych zużycie azbestu spadło do około 50 tys. Mg/rok, a na początku lat dziewięćdziesiątych do około 30 tys. Mg/rok.
Azbest stosowano w wyrobach budowlanych powszechnego użycia: eternit, czyli płyty faliste azbestowo – cementowe do pokryć dachowych, płyty prasowane typu KARO na pokrycia lub elewacje, rury wysokociśnieniowe i kanalizacyjne, azbest stosowano także jako przewody wentylacyjne i dymowe, przegrody ścian warstwowych oraz w tkaninach wygłuszających hałas. Azbest jest niebezpieczny i może być przyczyną wielu chorób. Niestety na dachach i fasadach budynków są nadal wyroby zawierające azbest. Usuwanie azbestu jest czynnością skomplikowaną i trzeba się do tego dobrze przygotować. Specyficzne właściwości azbestu – niepalność, wytrzymałość mechaniczna i termiczna oraz elastyczność – sprawiły, że azbest, w postaci około 3000 wyrobów, znalazł zastosowanie w różnego rodzaju technologiach przemysłowych. Największa ilość tego surowca (około 85% całkowitego zużycia) wykorzystywana była w produkcji materiałów budowlanych, przede wszystkim do wytwarzania dachowych i elewacyjnych płyt azbestowo-cementowych. Stosowany był na dużą skalę do połowy lat osiemdziesiątych, czyli do momentu udowodnienia szkodliwego oddziaływania tego materiału na zdrowie ludzi.
Problem azbestu w polskim budownictwie
